رياضيات سرشار از زيبايی است و اگر کسی دلبسته ی آن زِيبايی ها شود ، هر گز از آن دل نمی کند. خاطره ای را از آموزگاری بخاطر می آورم .او از شاگردش می گفت : نمی دانم با او چه کنم.نه محبت و گذشت سرش می شود ، نه تنبيه و تهديد! من تعجب کردم از اين که معلم رياضی در برخورد با دانش آموز تنها دو حالت را در نظر می گيرد. حالت گذشت و محبت يا تهديد .معلم رياضی بايد همه ی گونه های ممکن را در نظر بگيرد.يکی از حالت ها اين است که وقت صرف کند تا دريابد شاگردش چقدر رياضی می داند؟ و درست از همان جايی شروع کند که او احتياج دارد و به تدريج جلو برود.اين گونه است که راهی برای پيشرفت دانش آموز پيدا می شود.